Sześć.

Oboje równocześnie zerwali się z łóżka. Luiza przyłożyła dłoń do ust.

- Szybko idź do łazienki! Zbieraj te rzeczy! – mówiąc to w pośpiechu rzucała w niego jego ubraniami.

Sama szybko założyła szlafrok, poprawiła włosy i poszła otworzyć drzwi. W duchu modliła się, aby to nie był Łukasz. Pochylając głowę w stronę łazienki upewniła się jeszcze, że Janka nie widać. Wzięła głęboki oddech i delikatnie uchyliła drzwi. Odetchnęła z ulgą, gdy zobaczyła Kamila. Otworzyła drzwi szerzej i uśmiechnęła się.

- O co chodzi?

- Przepraszam, że przeszkadzam, ale trener prosił, żeby przekazała mi pani teczkę z planami treningów.

Luiza gorączkowo spojrzała się za siebie i podrapała w tył głowy. Zaprosiła skoczka do pokoju i zaczęła szperać w walizce. Wyciągnęła kilka teczek i zrobiła kwaśną minę.

- Łukasz zawsze tyle ich ze sobą zabiera.. Musisz zobaczyć, która to ta z planami, bo ja się kompletnie na tym nie znam. – uśmiechnęła się. Skoczek skinął głową i zaczął je przeglądać. Luiza stojąc obok niego zauważyła, że koło łóżka leży kadrowa koszulka Janka. Momentalnie zrobiło się jej gorąco, miała nadzieję, że Kamil jej nie zauważył. Trenerzy takich nie mają, więc nie byłoby za ciekawie. Po cichu przesunęła się w stronę łóżka i kopnęła bluzkę pod nie.

- Tak myślałem. – powiedział skoczek, a Luiza spojrzała na niego z przerażeniem. Serce podskoczyło jej do gardła. – Tak myślałem, że nawet tu treningi nie będą zbyt lekkie. – uśmiechnął się.

Zamknęła oczy i wypuściła powietrze z ust. Żeby nie komplikować również na jej twarzy pojawił się uśmiech.

- Łukasz chce was dobrze przygotować do sezonu letniego, więc wycisk musi być.  

- A to zawsze przynosi efekty. Cóż, dziękuję i przepraszam za kłopot. Miłego dnia.

Po wyjściu Kamila Luiza zapukała do drzwi łazienki. Kiedy Janek wyszedł, wyciągnęła koszulką spod łóżka i rzuciła nią w niego.

- Mówiłam, żebyś wszystko zabrał! Chwila nieuwagi i by się wszystko wydało!

- Słyszałem wszystko, to po co zapraszałaś go do środka? – powiedział zakładając koszulkę.

- Miałam go zostawić w drzwiach? To nie byłoby zbyt kulturalne.. Poza tym ja się nie znam na tych całych „skocznych” papierkach, więc musiał wejść.

- Dobrze, już się uspokój.. Nic się nie stało. – podszedł do niej i ją przytulił. Widział jak się bała, ile nerwów kosztowała ją ta cała sytuacja. – W tym całym pośpiechu zapomniałem o tej koszulce.

- A może Łukasz się domyśla i wysłał Kamila na kontrolę? – zaczęła się cała trząść z nerwów.

- Luiza, nie popadaj w paranoję.. Kamil jest odpowiedzialny za treningi podczas jego nieobecności, więc logiczne, że musi mieć plany i rozkład.

- Może masz rację.. – westchnęła. – Idź już do reszty.

- Na pewno? Wolałbym zostać z Tobą.

- Idź. – Janek posłuchał i podszedł do drzwi. Delikatnie chwycił za klamkę. – Albo czekaj! – odwrócił się mając nadzieję, że jednak poprosi go aby został. – Ubiorę się i wyjdę pierwsza. Zobaczę czy nikogo nie ma, czy nikt nie idzie..

Zrobiło mu się smutno, jednak rozumiał jej obawy. Oparł się o ścianę i patrzył jak szybko starała się zebrać wszystkie swoje ubrania z podłogi. Uśmiechnął się kiedy rozwiązała pasek od szlafroka.

- Odwróć się. – poprosiła.

- Daj spokój.. Widziałem Cię już nago. – zauważył rumieńce na policzkach swojej kochanki.

- Już nie jestem taka śmiała jak wcześniej, więc proszę odwróć się. – uśmiechnęła się.

Janek zaśmiał się i zrobił tak jak dziewczyna prosiła. Po chwili była już całkowicie ubrana i wyszła na korytarz zobaczyć czy nikogo nie ma. Kiedy upewniła się, że nie ma żywej duszy pocałowała skoczka ostatni raz.

Po południu było dość duszno, dlatego Luiza została w pokoju. Zaczęła układać swoje ubrania jak i Łukasza. W międzyczasie patrzyła przez okno na skoczków, którzy akurat robili kilka ćwiczeń. Kiedy patrzyła na Janka cały czas czuła na sobie jego dotyk. Uśmiechnęła się sama do siebie i usłyszała dzwonek telefonu.  Dzwoniła jej najlepsza przyjaciółka, Patrycja. Od razu powiedziała jej o zmianach sytuacji z Jankiem. Przyjaciółka nie za bardzo pochwalała jej zachowanie.

- Popełniasz błąd Luiza i to bardzo wielki. Nie powinnaś oszukiwać Łukasza. Skoro czujesz coś do Janka to bądź z nim.

- To nie takie proste. Nadal kocham Łukasza, ale Janek sprawia, że czuję się przy nim wyjątkowo.. – powiedziała niskim głosem.

- Poczekaj, znałam kiedyś taki cytat. Hmm.. „Jeżeli kochasz dwie osoby, to wybierz tą drugą, bo gdybyś naprawdę kochał tą pierwszą, nie zakochałbyś się w drugiej.”

Nastała cisza w słuchawce. Luiza analizowała słowa przyjaciółki, która chyba miała rację. Jednak nagle dziewczyna przypomniała sobie o swoim związku z Robertem, który również miał dwadzieścia pięć lat i na początku też traktował ją jak księżniczkę, a później gdy przyszło co do czego poniżał i traktował ją jak nic niewartego śmiecia. Chociaż jak to mówią, nie należy wszystkich wkładać do jednego worka.

- Luiza?

- Jestem, przepraszam. Zamyśliłam się. Czas pokaże jak to będzie. Na razie kończę, bo mam drugie połączenie, pa!

- Obyś podjęła dobrą decyzję. Trzymaj się. – Luiza rozłączyła się i od razu odebrała połączenie od Łukasza.

Dziewczyna myślała, że chwilę porozmawiają, jednak on zadzwonił tylko po to, żeby upewnić się czy Kamil wziął plan treningu. Po tym zaraz się rozłączył. Luiza zdenerwowała się i wyszła zewnątrz.

Po ćwiczeniach wszyscy skoczkowie wrócili do pokoi. Janek cały czas był zadowolony, mimo dużego wycisku, który zafundował im zastępca trenera. Maciek patrząc na przyjaciela wiedział, że ma to związek z Luizą. Martwił się o niego, nie chciał żeby Janek miał z tego tytułu jakieś problemy.

- Wcześniej naprawdę się źle czułeś? – zagadał.

- Nie, byłem u Luizy.

- I co?

- Uprawialiśmy seks. – powiedział uśmiechnięty.

- Że też akurat musiałeś trafić na nią.

- Ona jest taka piękna, delikatna. Gdybyś Ty zobaczył jej ciało! – rozmarzył się.

- Chętnie zobaczę. – zaśmiał się. – Żartowałem, żartowałem! – powiedział kiedy zobaczył, że Janek prawie zabija go wzrokiem.

- No ja myślę. Idę jeszcze pobiegać. Idziesz ze mną?

- Nie, co Ty. Kamil dał gorszy wycisk niż Kruczek, odpocznę sobie w łóżku.. – powiedział i rzucił się na nie.

Janek przebrał się w czysty dres i wyszedł na dwór. Zobaczył siedzącą na werandzie Luizę. Podszedł do niej i zaproponował jej dołączenie do biegania. Dziewczyna się zgodziła, poszła tylko przebrać buty. Po chwili była już gotowa.

- To gdzie biegniemy? – zapytała związując włosy w kucyk.

- Przed siebie.

Skoczek był pod wrażeniem kondycji Luizy. Przebiegli już dobre osiem kilometrów, a dziewczyna nie miała nawet zadyszki. Janek stanął opierając ręce na kolanach i mocno dysząc.

- Skoczek i taka słaba kondycja? – oparła ręce na biodrach i się zaśmiała.

- Tak wyszło. – powiedział łapiąc oddechy pomiędzy słowami. – Usiądźmy na chwilę, bo umrę.

Znaleźli jakiś leżący konar drzewa i usiedli na nim. Mało wygodnie, ale uszło.

- Nie boisz się, że ktoś nas zobaczy? – popatrzył na nią, kiedy ta akurat ziewała. – Uważaj, bo Ci mucha wleci, no i buzię się zatyka! – zaśmiał się.

- Ha, ja bardzo śmieszne.. – uderzyła go w ramie. – Nic złego nie robimy, po prostu biegamy i rozmawiamy.

Janek nachylił się i pocałował ją. Kiedy oderwali się od swoich ust, Luiza przegryzła dolną wargę i teraz ona go pocałowała. Przy nim czuła się taka ważna i pożądana. Przy nim doznawała takich uczuć, o których zapomniała będąc z Łukaszem.

- Bardzo bym chciał być z Tobą.

- Przecież jesteś. – podniosła lekko kąciki ust.

- Ale nie tak.. Chciałbym być z Tobą bez ukrywania się, bez obaw, że ktoś zobaczy.

- Janek, mówiłam Ci, że to nie jest takie proste..

- Ze mną będzie Ci lepiej niż z Łukaszem. Widzę przecież, że nie jesteś do końca szczęśliwa. Często płaczesz przez niego, jesteś smutna. – złapał ją za rękę.

Luiza nie odniosła się do słów kochanka. Wyrwała rękę, otrzepała tyłek z resztek kory i pobiegła przed siebie. Skoczek westchnął i pobiegł za nią. 

Cześć.

Szybko zleciało, jest już szósteczka, która - mam nadzieję - się wam podoba. Dziękuję za 1,000 wyświetleń! Miło mi bardzo, że czytacie. :)

Komentujcie! Piszcie opinie! Daje mi to dużo motywacji do dalszego pisania.

Pozdrawiam, buziaki! :*