Trzy.

Luiza opadła bezwładnie na ciało Janka. Przez chwilę nie mogła złapać oddechu. Skoczek złapał ją za biodra po czym przejechał palcem po jej boku kończąc na piersi. Oboje chwilę leżeli w bezruchu, gdy nagle dziewczyna odskoczyła na drugą stronę łóżka zakrywając swoje nagie ciało prześcieradłem. Janek zaniepokoił się stanem rzeczy i opierając się na łokciach popatrzył kochance w oczy.

- Coś się stało? – zapytał i zaniepokoił się jeszcze bardziej, gdy Luiza drgnęła po dotknięciu przez niego jej policzka.

- Nie powinniśmy.

- Przecież było dobrze..

- To miał być tylko jeden raz. Tego teraz nie powinno być. – wstała z łóżka i pod wpływem szybkości z jaką to zrobiła spadło prześcieradło, którym była nakryta. Janek widząc to uśmiechnął się lekko, a Luizę ogarnął wstyd i cała się zarumieniła. Podniosła je szybko i zakryła się ponownie.

- To był błąd. Janek, mieliśmy zapomnieć. W przypływie złości do Ciebie napisałam. – jej oczy nagle się zaszkliły. – idę teraz do łazienki, gdy z niej wyjdę Ciebie ma nie być.

- Luiza..

- Proszę, nie komplikuj.. – powiedziała i zniknęła za drzwiami łazienki.

Skoczek nie wiedział co ma myśleć. Miał mętlik w głowie. Coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że nigdy nie zrozumie kobiet. Myślał, że jest bliżej niż dalej jeśli chodzi o względy Luizy. Chociaż gdyby był jej obojętny nie pisałaby do niego, nie kusiłaby i nie zgodziłaby się na ten seks.

Z wielkimi niechęciami skoczek zaczął zbierać swoje ubrania z podłogi. Ubrał się i zaczął oglądać zdjęcia Luizy i Łukasza, które były poukładane na komodzie. Na każdym z nich wyglądali na szczęśliwych. Ona taka uśmiechnięta, a on zapatrzony w nią jak w obrazek. Gdyby w rzeczywistości była taka szczęśliwa w tym związku nie wskakiwałaby mu do łóżka. Porozglądał się jeszcze chwile po mieszkaniu i wyszedł trzaskając drzwiami.

Luiza słysząc, że Janka już nie ma wyszła z łazienki. Usiadła na kanapie i zaczęła płakać. Sama nie do końca rozumiała swojego zachowania. Kochała Łukasza, ale Janka nie potrafiła zignorować. Od tamtej pory postanowiła ograniczać swoje wizyty na treningach i zawodach.

Wybiła równo dwudziesta trzecia trzydzieści. Luiza siedziała opatulona w koc z gorącym kubkiem herbaty w ręce. Łukasz wszedł do mieszkania rzucając klucze na szafkę z butami.

- Co tak siedzisz? – rzucił kierując swój wzrok na narzeczoną.

- Czekam.

- Na co?

- Na Ciebie.

- Coś się stało? – zapytał zdziwiony.

- Musiało się cos stać? – wstała kładąc mało delikatnie szklankę na szklanej ławie.

- Luiza.. Jestem zmęczony. Zrobiłabyś mi coś do jedzenia?

Dziewczyna głośno prychnęła.

- Bozia rączki dała? Sam sobie zrób. – odwróciła się i poszła do sypialni. Szybko przebrała się w satynową koszulę nocną i położyła się.

Kiedy była bliska zaśnięcia poczuła jak druga połowa łóżka zapada się pod ciężarem ciała Łukasza.

- Śpisz? – powiedział i pogładził ją po policzku. Luiza ani drgnęła, udawała, że śpi. Nie miała ochoty z nim rozmawiać.

Kilka dni później.

- Nie wiem, Patrycja.  Jeszcze teraz zapomniał jakiś papierów i muszę mu je przynieść. – powiedziała rozglądając się w lewo i prawo czy może przejść na drugą stronę ulicy. – Znając moje szczęście natknę się na Janka.

- Pójdziesz szybko do biura, położysz mu na biurku i wyjdziesz, lub może przeczekaj aż wszyscy skoczkowie pojadą na górę skoczni.

- Chyba będę musiała tak zrobić. Nie potrafiłabym mu znowu spojrzeć w oczy.. Kończę, buziak. – rozłączyła się i weszła na teren skoczni.

Zaczęła się nerwowo rozglądać. Teren czysty. Szybko ruszyła w stronę biura. Zapukała, lecz nikt się nie odzywał. Chwyciła nieśmiało klamkę i pchnęła lekko drzwi. Pomieszczenie było puste, żadnego żywego ducha. Zostawiła teczkę obok innych dokumentów i ruszyła do wyjścia. Położyła rękę na klamce, nagle poczuła jak opada i ktoś mocno pchnie drzwi. Odskoczyła i wychyliła głowę. Kiedy zobaczyła Janka jej ciało przeszyła fala gorąca.

- No masz. – syknęła.

Skoczek uśmiechnął się na jej widok.

- Luiza..

- W sumie to już wychodzę. Cześć. – próbowała ominąć Janka, jednak ten zastawił jej drogę. Zamknął drzwi i złapał ją za rękę. Luiza szybko ją wyrwała.

- Co Ty robisz? – zapytała z pretensją w głosie.

- Porozmawiajmy.

- O czym? O czym Ty jeszcze chcesz rozmawiać?

- O nas.

Dziewczyna prychnęła.

- Nas nie ma i nigdy nie było.

- Dlaczego tak się wzbraniasz przed uczuciem do mnie? – popatrzył jej w oczy.

- Przed czym? – zaśmiała się. – To, że poszłam z Tobą dwa razy do łóżka nie oznacza od razu, że Cię kocham.

- Nie mówię o miłości.

- Nic do Ciebie nie czuję. - mówiąc to skłamała. Najzwyczajniej w świecie skłamała. Janek nie był jej obojętny, nie potrafiła przestać o nim myśleć. O jego dotyku, pocałunkach, uśmiechu. Dłoni, która dotykała każdej części jej ciała. Nie chciała jednak się w nic plątać. Nie chciała stracić Łukasza, którego naprawdę kochała. No i nie chciała robić problemów Jankowi.

- Więc po co tamtego dnia do mnie napisałaś? Dlaczego się ze mną przespałaś?

- Nie wiem. – wzruszyła ramionami.

- Czyli co? Jesteś szmatą, która nie potrafi odmówić?

Luizie wydawało się, że się przesłyszała. Janek nazwał ją szmatą. Zamachnęła się i mocno uderzyła go w twarz. Skoczek złapał się za policzek, a Luiza wybiegła z biura swojego narzeczonego. Słyszała za sobą wołanie Janka, jednak zignorowała to. Zabolały ją mocno jego słowa.

Kiedy opuściła teren skoczni po jej policzkach popłynęły łzy.

Janek ze zdenerwowania kopnął drzwi z całej siły. Kilka sekund później usłyszał za sobą głos trenera.

- Janek? Dlaczego nie jesteś na rozgrzewce? – zapytał Łukasz otwierając drzwi. Za nim do środka wszedł skoczek.

- Chciałem się coś zapytać, ale już nieważne. Była tu pana narzeczona i zostawiła coś na biurku.

- Dobrze, dziękuję. Wracaj na trening!

Janek pomruczał coś pod nosem i poszedł posłusznie wykonywać ćwiczenia. Teraz zupełnie inaczej patrzył na Łukasza. Nie jak na trenera, tylko jak na.. rywala? Wiedział, że musi przeprosić Luizę za to co powiedział i przekonać ją do siebie.

Przez cały trening myślał jak to zrobić, jak się z nią spotkać. Jak się później okazało Łukasz sam podsunął mu pomysł.

- Dobrze Panowie. – powiedział trener krzyżując ręce. – Jestem zadowolony w waszych postępów dlatego w przyszłym tygodniu wyruszamy na zgrupowanie do Drammen. Oczywiście nie będziemy tam tylko odpoczywać. Towarzystwa dotrzyma nam moja Luiza, która również będzie Was pilnować. Wszystko jasne?

- Tak trenerze. – odkrzyknęli wszyscy jednomyślnie.

- W porządku. Koniec treningu na dziś, możecie iść do domu.

Na słowa „moja Luiza” w Janku się zagotowało. Jego Luiza. Phi. Kwestia czasu. Wyjazd był idealnym pretekstem do porozmawiania z nią. Do tego czasu postanowił odpuścić.

- Stary, co Ty taki czerwony? – zapytał Maciek.

- Zły dzień.

- Haha, jasne. – zaśmiał się. – Pewnie ruszyło Cię, gdy powiedział „moja Luiza”.

- Odbij ode mnie. – minął przyjaciela trącając go ramieniem.

- Nie jadę nigdzie, chyba zwariowałeś.  – krzyknęła na swojego narzeczonego. – Dlaczego wcześniej nie zapytałeś mnie o zdanie?

- O co Ci chodzi teraz? Masz do mnie pretensje, że poświęcam Ci za mało czasu, a gdy chcę Cię zabrać do Norwegii to nagle wielki problem.

- Gdybyśmy jechali sami, ale nie z nimi! – opadła bezwładnie na fotel.

- Myślałem, że masz z nimi dobry kontakt.

- Mam, ale..

Łukasz nie dał jej dokończyć.

- Proszę Luiza. – usiadł na oparciu od fotela i objął ją ramieniem.

Po kilkakrotnych naleganiach dziewczyna zgodziła się. Nie miała wyjścia, była pewna, ze spotkanie z Jankiem będzie nieuniknione. Jednak będzie tam Łukasz i inni skoczkowie… Będzie dobrze – cały czas powtarzała to sobie w myślach.

Dzień wyjazdu do Drammen.

Dni do wyjazdu upłynęły wyjątkowo szybko. Luiza cały czas zastanawiała się jak to będzie, Janek tak jak sobie postanowił na te kilka dni da jej spokój.

Wszyscy punkt dziewiąta stawili się na lotnisku. Lot mieli dopiero o jedenastej trzydzieści, jednak odprawa i te wszystkie inne sprawy zajmowały dużo czasu. Luiza siedziała w poczekalni i czytała książkę. Musiała jakoś zająć myśli, ponieważ cały czas jej wzrok kierował się na Janka, którzy siedział naprzeciwko niej. Była na siebie zła, jednak to było od niej silniejsze.

Kiedy mieli zbierać się już do wejścia na pokład samolotu, Luiza z tego całego stresu upuściła torebkę, której cała zawartość rozsypała się na zimnych kafelkach. Z niechęcią kucnęła aby zebrać szybko swoje rzeczy.

- Może pomogę? – usłyszała i podniosła wzrok do góry. Zobaczywszy twarz Janka wystraszyła się i upadła na tyłek.

- Nie dziękuję, poradzę sobie.

- Właśnie widzę. – roześmiał się i podał jej rękę. Dziewczyna skrzywiła się i szybko podniosła. W ekspresowym tempie zebrała wszystkie swoje rzeczy z podłogi i pobiegła do Łukasza.

- Przestań tak na nią patrzeć, bo się jej przyszły mężulek zorientuje. – poklepał go po plecach Maciek.

- Niedoczekanie. – warknął i poszedł za resztą swoich kolegów.

Po kilku godzinach lotu wszyscy szczęśliwie dotarli do Drammen. Od razu z lotniska pojechali do hotelu, aby odpocząć po podróży i rozpakować się. Luiza była tak zmęczona, że ledwo udało się jej wejść po schodach. Starała się jak najszybciej odnaleźć pokój jej i Łukasza, marzyła o tym, aby położyć się na wygodnym, hotelowym łóżku. Po kilku męczących próbach dostania się do pokoju jej marzenie się spełniło.

Wieczorem wszyscy mieli udać się do pobliskiej restauracji na kolację. Kobieta jak to kobieta, musiała dużo czasu poświęcić na ogarnięcie się. Łukasz już zaczął się niecierpliwić.

- Luiza, nie możesz się pośpieszyć? – zapytał zrezygnowanym głosem.

- Jeszcze pomaluję oczy i brwi!

- Słuchaj, ja już idę, chłopaki pewnie czekają w holu.

- No dobrze kochanie, jak tylko skończę się szykować to do was dojdę. Mam nadzieję, że trafię. – zaśmiała się.

Kiedy Łukasz wyszedł z pokoju na korytarzu zauważył Janka opartego o ścianę.

- Nie idziesz na dół? – popatrzył w jego stronę.

- Czekam na Maćka. – rzucił.

Trener skinął głową i zeszedł na dół. Janek podszedł do drzwi pokoju swojego trenera i kochanki. Usłyszał dość głośne śpiewanie Luizy. Złapał nieśmiało za klamkę i lekko nacisnął. Drzwi się uchyliły, więc postanowił wejść.

- Łukasz, już idę. Co się tak… - odwróciła się z uśmiechem, jednak na widok skoczka szybko ten uśmiech zniknął jej z twarzy. – Co Ty tu robisz? Jak tu wszedłeś?

- Drzwi były otwarte. – wzruszył ramionami.

- Wyjdź stąd w tej chwili.

- Nie ma mowy. – zamknął drzwi na klucz, wyciągnął go i schował do kieszeni. – Nie wyjdziemy stąd, dopóki ze mną nie porozmawiasz. 

-----

Hej! 

Boże, to jest chyba najdłuższy rozdział jaki napisałam. Mam nadzieję, że się spodoba. 

Posty tutaj będą pojawiały się dwa razy w tygodniu ( środa i sobota) ;) 

Jutro zapraszam na nowy rozdział na Angele i Krzyśka. 

Piszcie czy się podoba,

komentujcie.

Pozdrawiam, buziaki! :*


EDIT 11.07
WIEM, ŻE DZISIAJ MIAŁ BYĆ ROZDZIAŁ, ALE PRZEGRAŁAM WALKĘ Z KOMPUTEREM. MAM NADZIEJĘ, ŻE DO JUTRA, NAJPÓŹNIEJ PONIEDZIAŁKU UDA MI SIĘ NADROBIĆ ROZDZIAŁ. A Z TELEFONU TROCHĘ CIĘŻKO PISAĆ. 
PRZEPRASZAM! 
POZDRAWIAM BUZIAKI! :*