Dwanaście.

Siedzieli przez chwilę w milczeniu. Janek nie był w stanie cieszyć się z tego, na co czekał od chwili gdy się spotkali. Dobijał go widok płaczącej ukochanej. Pocałował ją w czoło i pogłaskał po ramieniu. Miał ochotę powiedzieć, że przecież wszystko się ułoży, ale to byłoby bez sensu. Patrzył jak Luiza gniecie rękaw od bluzy.

- Ja chyba będę szła.. – cicho westchnęła.

- Nie ma mowy, nigdzie nie pójdziesz. Zostaniesz tu na noc. – powiedział stanowczo.

- Nie mam nic ze sobą..

- Dam Ci jakąś koszulkę do spania. – wstał i podszedł  do szafy. Wyciągnął zwykły, ciemnozielony t-shirt, położył na kolanach dziewczyny. Ta lekko się uśmiechnęła i dotknęła czołem jego ręki. Kolejne łzy poleciały jej po policzku.

Kiedy Janek poszedł do kuchni zrobić jej ciepłej herbaty, Luiza wyciągnęła telefon. Dwanaście połączeń od Łukasza i kilka smsów.

„Luiza nie wygłupiaj się, wróć do domu.”

„Kocham Cię. Przepraszam. Wróć!”

„Odbierz ten cholerny telefon! Martwię się.”

„Proszę Cię, kochanie.. Odpisz, odbierz, cokolwiek!!!!”

Przeczytała je ze łzami w oczach. Każdy po kolei usunęła. Nie miała najmniejszego zamiaru wracać do domu. Chciała zrozumieć dlaczego nie była w stanie przyznać się do zakochania w kimś innym. Przecież to nie jest przestępstwo.

Nagle usłyszała głos kochanka dobiegający z kuchni. Kiedy do niej weszła zauważyła na stole talerz pełny kanapek z żółtym serem i warzywami. Uśmiechnęła się szeroko.

- Nie mówiłaś, że jesteś głodna, ale skoro znalazłaś się w moim domu to muszę Cię jakoś ugościć. – powiedział i odsunął jej krzesło.

Po kolacji oboje leżeli na łóżku oglądając program o Rekordach Guinnessa. Luiza czuła się naprawdę dobrze w obecności Janka, nawet gdy tylko milczeli. Była mało skupiona na lecącym programie, cały czas była myślami gdzie indziej. Zastanawiała się jak zakończyć związek z Łukaszem tak, żeby nikt nie ucierpiał. Każda rozważona przez nią opcja nie kończyła się korzyścią dla nikogo. Zamknęła oczy, z których po chwili znowu pociekły łzy. Janek widząc stan Luizy przytulił ją, w skutek czego z jej ramienia osunęła się bluza. Skoczek chciał ją nasunąć kiedy na ciele kochanki zauważył kilka siniaków. Odsunął kawałek materiału bardziej.

- Skąd masz takie siniaki?

- Jakie siniaki? – zapytała zdziwiona. Janek wskazał na nie palcem, a ta tylko wzruszyła ramionami.

- Łukasz Ci to zrobił?

Dziewczyna zrobiła oczy wielkości pięciozłotówek.

- Co? Że niby mnie uderzył? – skoczek skinął głową. – Puknij się w czoło.. Nie dałabym na siebie podnieść ręki. Nie mam pojęcia skąd one się wzięły, widocznie musiałam się gdzieś uderzyć.

- W porządku.. – powiedział niezbyt przekonany, jednak gdyby naprawdę Łukasz podniósł rękę na Luizę pewnie by mu o tym powiedziała. Zasłonił jej ramię i wtulił się w nią.

Łukasz nie mógł zasnąć całą noc. Martwił się o swoją narzeczoną, która przez ten czas nie dała żadnego znaku życia. Nie miał pojęcia, gdzie dziewczyna mogła pójść, ponieważ u przyjaciółki jej nie było. A gdyby była u brata ten na pewno już dawno by do niego zadzwonił bądź przyjechał wyzywając od góry do dołu.

Koło dziesiątej usłyszał dzwonek do drzwi. Szybko poszedł je otworzyć z nadzieją, że to Luiza. Niestety to był tylko Kamil, który na widok narzeczonego siostry przymrużył tylko oczy.

- Ja do Luizy.

- Domyślam się, że nie do mnie. Jednak nie ma jej w domu.

Chłopak spojrzał na niego podejrzanie.

- A gdzie jest? – skrzyżował ręce.

- Nie mówiła dokąd idzie, ale zaraz powinna wrócić. – Łukasz miał nadzieję, że ona naprawdę zaraz wróci. Coraz bardziej zaczynał się o nią martwić. Korzystając z okazji postanowił dyskretnie wypytać Kamila o to, czy był tu przed wyjazdem Luizy do rodziców. – Słuchaj.. byłeś u nas jakoś tydzień temu?

- A bo co? – zapytał lekko zdziwiony.

- Nic, po prostu pytam.

Po chwili Kamila oświeciło. Jednak nie był taki głupi na jakiego wyglądał. Domyślił się, że pewnie jego siostra była tu z kochankiem, a Łukaszowi powiedziała, że on tu był. Postanowił potwierdzić słowa siostry.

- Byłem, a co nie wolno mi? – popatrzył na mężczyznę spod byka.

- Skoro Luiza Cię zaprosiła to wolno, jednak na drugi raz nie używaj tak mocnych perfum.

Strzał w dziesiątkę. Kamil lekko uśmiechnął się sam do siebie i na odchodne postanowił rzucić wredny komentarz.

- A co? Źle Ci, że jesteś za stary na takie zapachy? – roześmiał się i ruszył w kierunku schodów. Zdecydował, że odwiedzi siostrę w innym terminie.

Janek leżał wsparty na łokciu i przyglądał się śpiącej Luizie. Dopiero teraz dotarło do niego, że wczoraj usłyszał od niej słowa „kocham Cię”. Ta cała zabawa w kotka i myszkę między nimi nie poszła na marne. Delikatnie przeczesał jej włosy i pocałował w nos. Dziewczyna otworzyła oczy mimowolnie uśmiechając się na widok skoczka.

- Dzień dobry. – pocałował ją. – Chciałbym się już zawsze budzić obok Ciebie.

- Ja też, tylko strasznie wiercisz się w nocy.. – roześmiała się.

- Nie jestem przyzwyczajony do spania z kimś. – Luiza prychnęła śmiechem. – Oczywiście spania w nocy, kulturalnie.. – uśmiechnął się szeroko.

- Tak, tak.. Już nie tłumacz. – wstała z łóżka wystawiając mu język.

 Nie zjedli razem śniadania, bo jak się okazało Janek był już spóźniony na trening. Zabrał wszystkie swoje rzeczy i w szybkim tempie wybiegł z mieszkania. Luiza po jego wyjściu zaczęła zmywać naczynia, a kiedy skoczyła usiadła na zimnych kaflach opierając się o lodówkę. Zamyśliła się i kiedy usłyszała dźwięk smsa porządnie się wystraszyła. Nie miała ochoty czytać kolejnych smsów od narzeczonego, jednak po chwili namysłu postanowiła zobaczyć kto do niej napisał. Ulżyło jej kiedy w polu „nadawca” zobaczyła imię swojego brata.

„ Oj Lui, Lui. Mam nadzieję, że robisz teraz tego

Starucha w bambuko jak tydzień temu. :- )

Zawsze będę stał po Twojej stronie,

niezależnie od tego co zadecydujesz,

tylko następnym razem uprzedź mnie zanim

w coś mnie znowu wrobisz. :P

Pomyśl o swoim szczęściu siostra!

Ostatnie zdanie w wiadomości od brata dało jej dużo do myślenia. Przeanalizowała wszystkie za i przeciw. Zebrała się w sobie i postanowiła wrócić do mieszkania Łukasza.

Niepewnie pokonywała każdy schodek. Stanęła przed drzwiami zamykając oczy. Wzięła kilka oddechów i włożyła klucz do zamka. Przekręciła go, jednak drzwi były otwarte. Delikatnie nacisnęła za klamkę i pchnęła drzwi. W duchu miała nadzieję, że Łukasz pojechał na trening, ale ten gdy usłyszał dźwięk zamykających się drzwi od razu pojawił się w pokoju.

- Luiza, martwiłem się! Wszystko w porządku? – podszedł do niej i złapał za ramiona.

- Łukasz, proszę.. – odepchnęła go i szybkim krokiem poszła do sypialni. Wzięła walizkę, położyła ją na łóżko i zaczęła pakować do niej swoje rzeczy. Mężczyzna przerażony stał w progu i nie mógł wydusić z siebie ani słowa. Zaczął wyrzucać na ziemię ubrania z walizki, a Luiza ponownie je pakowała.

- Łukasz! – krzyknęła. – Daj spokój.. – znacznie obniżyła ton.

- Przepraszam za wczoraj! Wiem, że był tu Kamil powiedział mi! Przepraszam, że Cię oskarżyłem o zdradę, Luiza, proszę, nie! – krzyczał ze łzami w oczach. Dopiero teraz uświadomił sobie jak naprawdę kocha swoją narzeczoną. – Co ze ślubem?! Co z tyloma latami związku?!

- Gówno! Ślubu nie będzie! Nie widzisz, że między nami już nie ma tego co było wcześniej? Przez miłość nie widziałam tej bariery między nami, a teraz..

- A teraz co?!

- Nie kocham Cię już tak jak wcześniej rozumiesz?! Wypaliło się, nie ma! – krzyknęła wrzucając kolejne rzeczy do walizki.

Łukasz stanął jak słup soli. Ze złością poszedł do salonu zrzucając wszystkie rzeczy, które stanęły mu na drodze.

Po chwili wrócił do pakującej się Luizy.

- Co zrobiłem źle? Naprawmy to.. – powiedział już znacznie spokojniejszym tonem.

- Nie ma już czego naprawiać Łukasz. Praca, praca, ciągle praca. Znosiłam to wszystko, bo Cię kochałam. Nie miałeś czasu dla mnie, nie chciałeś uprawiać ze mną seksu, nie chciałeś mówić mi, że mnie kochasz, a jak mnie pocałowałeś to normalnie święto lasu!

- Czyli o seks Ci tylko chodziło?!

- Nie łap mnie za pojedyncze słówka. – zaczęła zapinać walizkę. – Dobrze wiesz o co mi chodzi. Ciągłe wyrzuty, oskarżenia o to jaka jestem niedojrzała! Nie mam zamiaru już tego znosić. Ostatnio coś Ci odbiło i nagle się dla mnie taki kochany zrobiłeś!

- Bo Cię kurwa kocham, Luiza! – krzyknął i uderzył pięścią w szafę.

- Szkoda, że tak późno sobie to uświadomiłeś. – posłała mu ironiczny uśmieszek.

- Naprawmy to, wierzę, że jeszcze się da.. – złapał ją za dłoń. – Błagam Cię!

- Łukasz, nie chcę już z Tobą być! Zakochałam się w kimś innym! – mężczyzna mocniej złapał ją za nadgarstek. – Puść mnie, to boli..

- Czyli jednak mnie zdradziłaś..

- Zdradziłam! I ani trochę tego nie żałuję! – krzyczała próbując się wyrwać z uścisku Łukasza. Po tych słowach mężczyzna rozluźnił uścisk. Dziewczyna szybko zabrała rękę, chwyciła za walizkę i wyszła z domu kompletnie ignorując pytania ex narzeczonego z kim go zdradziła.

Kiedy była już pod blokiem usiadła na walizce, schowała twarz w dłoniach i zaczęła płakać.

-----------

Hej kochane! :)

I takim sposobem pana Łukasza będzie coraz mniej. Sielanki też nie będzie, oj nie. 

Nie mam pojęcia czy następny rozdział pojawi się planowo w środę, ponieważ ma być ok. 25 stopni na dworze i chciałabym to jak najlepiej wykorzystać. Mam nadzieję, że się nie pogniewacie. :)

Natomiast premiera nowego bloga.. Premiera, jak to brzmi, haha.. 

No, uroczyste otwarcie! (jeszcze lepiej xD) będzie w czwartek! Prolog już się kończy, więc mam nadzieję, że zdążę :)) Także zapraszam! 

Dziękuję za każdy komentarz i odwiedziny <3 naprawdę, ostatnio widząc ilość odwiedzin mało zawału nie dostałam.. DZIĘKUJĘ <3 Meeega motywacja! 

Komentujcie, piszcie opinie!

Pozdrawiam, buziaki! :*:*:*