Jedenaście.

Dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem i wtuliła w ciało swojego kochanka. Od razu do jej nozdrzy trafił mocny zapach jego perfum. Zamknęła oczy i poczuła jak jego dłoń gładzi jej włosy. Uświadomiła sobie, że ta jedna chwila z Jankiem dała jej więcej szczęścia niż cały związek z Łukaszem.

- Naprawdę, jesteś najpiękniejszą kobietą jaką widziałem w życiu. – uniósł jej podbródek i delikatnie pocałował. Popatrzyła mu głęboko w oczy i zobaczyła w nich miłość. Szczere pożądanie, uczucie, którego nigdy nie ujrzała u swojego narzeczonego. Westchnęła cicho.

- Mogę o coś zapytać? – Janek skinął głową. – Nie byłam pierwszą dziewczyną, z którą się przespałeś.. tak no.. dla przespania się?

- Dlaczego pytasz?

- Odpowiedz.. – widziała jego zakłopotanie na twarzy, jednak nie miała zamiaru kończyć tematu.

- No nie.. – szybko spuścił wzrok. Było mu najzwyczajniej w świecie głupio, nie miał pojęcia dlaczego Luiza zapytała go o to. Spojrzał na nią i pierwszy raz zobaczył jej twarz bez emocji. Zaczął się zastanawiać po co zadała to pytanie skoro nie zrobiło to na niej jakiegokolwiek wrażenia.

- Nie spotkałeś już później żadnej drugi raz?

- Spotkałem. – powoli zaczął rozumieć do czego zmierza jego kochanka i postanowił ją wyprzedzić. – Pewnie następne pytanie brzmiałoby tak: To dlaczego akurat we mnie się zakochałeś? – uśmiechnął się lekko i złapał dłoń Luizy mocno ją ściskając. – Jesteś wyjątkowa. Masz w sobie coś, co od razu mnie przyciągnęło, a o tamtym wydarzeniu było mi ciężko zapomnieć. Nie przyszłaś przecież od razu z Łukaszem na skocznię po tym, tylko po 2 tygodniach? – Luiza skinęła, a wzrok miała cały czas skierowany na dłoń Janka. – A ja wciąż o Tobie myślałem. O Twoim dotyku, ustach.. Może teraz mniej romantycznie, ale pamiętam jak wtedy podczas rozmowy z Maćkiem nazwałem Cię zajebistą laską.

Dziewczyna zachichotała i pocałowała Janka w usta. Po tych słowach poczuła, że skoczek nie jest dla niej tylko kochankiem, lecz kimś więcej. Wiedziała, że nadszedł czas aby w końcu wszystko poukładać w swoim życiu. 

Po wspólnie spędzonych kilku godzinach Janek wrócił do siebie, a Luiza zaczęła pakować swoje walizki. Postanowiła zrobić sobie kilka dni przerwy od wszystkiego na przemyślenia udając się do rodzinnego domu. Uznała to za najlepsze wyjście.

„Pojechałam do rodziców. Muszę odpocząć

od wszystkiego. Wszystko jest w porządku,

potrzebuję chwili tylko dla siebie. Nie martw

się, nie będzie mnie kilka dni.

Całuję, Luiza.”

Nabazgrała szybko na kartce i oparła o ich wspólne zdjęcie. Popatrzyła na nie chwilę i ogarnęły ją ponownie wyrzuty sumienia. Łzy napłynęły jej do oczu, jednak potrzepała głową i wyszła z mieszkania.

Łukasz wrócił do domu z uśmiechem na twarzy. Specjalnie starał się skończyć wszystko wcześniej, aby spędzić wieczór ze swoją narzeczoną. Kupił na tę okazję wino i jej ulubione ciasto czekoladowe. Zaczął wołać jej imię, jednak nie słyszał odzewu. Położył zakupy na stole w kuchni i udał się do sypialni. Zdenerwował się kiedy nie zobaczył walizki, która zawsze leżała na szafie. Szybko otworzył szufladę i z przerażeniem odkrył, że brakuje kilku ubrań Luizy. Zrezygnowany z milionami myśli w głowie udał się do salonu i usiadł na kanapie. Wypuścił powietrze z ust i przy ich wspólnym zdjęciu zauważył kartkę, którą zostawiła mu narzeczona. Odetchnął z ulgą, przynajmniej nie uciekła, jednak zaniepokoił go ten nagły wyjazd dziewczyny. Chciał do niej zadzwonić, jednak postanowił w pełni uszanować jej decyzję.

Kładąc się do łóżka poczuł na poduszce zapach męskich perfum. Nie jego perfum..

Kilka dni później.

- Mamo, proszę. – Luiza przewróciła oczami na widok kolejnych słoiczków z dżemem. – Kamilowi bardziej się przydadzą. – uśmiechnęła się i wystawiła język w stronę brata.

- Oj wy moje dzieci kochane.  Musicie częściej odwiedzać starą matkę. – powiedziała i zarzuciła rękę na ramię córki mocno ją przytulając. – Weź jeszcze te ogórki, Łukasz to duży facet i pewnie dużo je.

Kamil zaśmiał się, a Luiza skarciła go wzrokiem. Po upchaniu wszystkich podarunków od mamy i pożegnaniu się z nią, wsiadła do samochodu brata, który z wielką chęcią zgodził się podwieźć ją do domu. Od razu gdy ruszyli, Kamil nie mógł podarować sobie żartu na temat narzeczonego siostry.

- No Łukasz taki stary miś, a stare misie lubią ogóreczki.. – powiedział i zaczął się śmiać.

- Matko jedyna..

- Dobrze, już spokojnie. Powiedz mi szczerze, pokłóciłaś się z nim, że przyjechałaś do rodziców?

- Nie? Skąd ten pomysł. – przymrużyła oczy.

- To może pokłóciłaś się z kochankiem? – nagle z przymrużonych oczu Luizy zrobiły się pięciozłotówki. – On jest milion razy lepszy niż.. Pan Kruczek.

Dziewczyna już nie chciała tego komentować, ponieważ swoje przemyślenia postanowiła na razie zachować dla siebie. Będąc u rodziców przeanalizowała wiele spraw i doszła do wielu wniosków. Nie chciała krzywdzić nikogo swoją decyzją, jednak wiedziała, że to będzie nie uniknione.

Weszła do domu i od razu w progu pojawił się Łukasz. Mocno przytulił dziewczynę i pocałował w policzek. Zaniósł walizki do pokoju i podał wcześniej przygotowany posiłek. Luiza uśmiechnęła się i cieszyła, ponieważ była bardzo głodna po podróży.

- Tęskniłem. Na pewno wszystko w porządku?

- Tak. – syknęła nie spuszczając wzroku z talerza.

- Przemyślałaś sobie wszystko?

- Tak.

- Wszystko dobrze u rodziców?

- O co Ci chodzi? Dlaczego mnie tak o wszystko wypytujesz? – zapytała wyraźnie zirytowana.

- Nie miałem z Tobą kontaktu pięć dni, chyba mam prawo wiedzieć?

- Daj spokój. – wstała gwałtownie od stołu i zamknęła się w łazience.

Usiadła na rogu wanny i wzięła telefon do ręki. Włączyła go po tych kilku dniach wizyty w rodzinnym mieście. Dwadzieścia osiem nieodebranych połączeń od Janka, trzynaście SMSów również od niego i kilka od przyjaciółki. Postanowiła odpisać im, że wszystko w porządku. Skoczek od razu po otrzymaniu wiadomości zadzwonił do niej. Dziewczyna już miała przesunąć palcem po ekranie odbierając połączenie gdy nagle usłyszała pukanie do drzwi.

- Luiza? Wyjdź chcę porozmawiać. – westchnęła cicho i otworzyła je siedząc nadal na wannie. – No chyba nie będziemy rozmawiać w łazience?

Wzruszyła ramionami i poszła do salonu. Siadła na fotelu zakładając nogę na nogę.

- Kochasz mnie jeszcze? – zapytał.

- Skąd to pytanie? – powiedziała zdziwiona, za wszelką cenę chciała uniknąć odpowiedzi.

- Powtórzę: Kochasz mnie jeszcze?

- Kocham.. – powiedziała cicho. Bardzo cicho.

- Zapytam wprost. Zdradzasz mnie? – skrzyżował ręce i oparł się o ścianę. Luiza otworzyła buzię ze zdziwienia. Skąd się dowiedział? Nie miała jednak w sobie na tyle odwagi, aby przyznać się do tego. – Zdradzasz?! – krzyknął.

- Nie!

- Na pewno byłaś u rodziców, czy u kochanka?!

- Łukasz!  – wstała i stanęła naprzeciwko narzeczonego. – Naprawdę byłam u rodziców! Sprawdź walizkę, mama dała dżemy, ogórki, wszystko.. – powiedziała ze łzami w oczach i wybiegła z mieszkania.

Usiadła na zimnych, kamiennych schodach i zaczęła mocno szlochać. Łukasz szybko ruszył za nią. Kucnął przed nią kładąc dłonie na jej kolanach.

- Przepraszam.. Po prostu kiedy wyjechałaś w naszej sypialni poczułem zapach męskich perfum. Nie moich.. Wyjaśnisz mi to?

- Wyjaśnię z wielką chęcią! – obruszyła się. – Odwiedził mnie Kamil, nudziło się nam więc postanowiliśmy pooglądać coś na Internecie, a że laptop był w naszej sypialni to po prostu tam zostaliśmy! To były perfumy Kamila! – wstała i zbiegła schodami w dół. Zignorowała wołanie Łukasza. Wiedziała, że nie zrobiła zbyt dobrze okłamując narzeczonego po raz kolejny.

Chodziła zapłakana po mieście co raz odrzucając połączenia od Łukasza. Źle się z tym wszystkim czuła. Myślała, że wszystko pójdzie prościej, jednak to, że Łukasz o wszystkim wie skomplikowało jej wszystko. Jedyne co teraz chciała to iść do Janka, ale niestety był jeden problem – nie pamiętała gdzie dokładnie mieszka. Po kolejnych kilkudziesięciu minutach szlajania się bez celu zobaczyła znajomy budynek. Nieśmiało weszła na schody i gdy na domofonie ujrzała nazwisko „Ziobro” od razu poczuła się pewniej. Drzwi były otwarte, więc nie musiała dzwonić. Powoli pokonywała każdy schodek i kiedy była na właściwym piętrze rozpłakała się jeszcze bardziej. Zapukała w drzwi z numerem siedem i cofnęła się.

- Luiza? Co się stało? – powiedział skoczek otwierając szerzej drzwi.

- Łukasz się dowiedział.. – rozpłakała się jeszcze bardziej i rzuciła na szyję Jankowi. Mocno się do niego przytuliła. – Ale nie przyznałam się, okłamałam go po raz kolejny.. – kontynuowała. – Poczuł Twoje perfumy, a ja idiotka zamiast się przyznać do wszystkiego powiedziałam, że to Kamila..

- Uspokój się, wejdźmy do środka. – Luiza weszła w głąb korytarza, a Janek zamknął drzwi. Wziął ją za rękę i usiedli na łóżku. – Powiesz mu jak będziesz na to gotowa..

- Ja nie chcę już z nim być.. Janek, ja Ciebie kocham – powiedziała mocno wtulając się w ciało skoczka. 

Hehehej. 

Dzisiaj przełomowy rozdział, chociaż nie jestem zadowolona z niego w 100%, jakoś mam mieszane uczucia czy to nie za szybko... ale to już pozostawiam do oceny Wam. Niedługo również zaproszę Was na nowe opowiadanko, chcecie? :D

Dziękuję za wejścia i komentarze <3 naprawdę mega motywacja! :)

Komentujcie, piszcie opinie, Buziaki! :*