Siedemnaście.

Kamil odwrócił się w stronę Łukasza i głośno wybuchnął śmiechem. Jeszcze przez dłuższą chwilę parzył na niego jak na idiotę.

- Nie musiałem jej do niczego namawiać, sama zmądrzała. W końcu pojęła, że przy Tobie tylko zmarnowałaby sobie życie. – powiedział przez śmiech.

W Łukaszu zagotowało się ze złości. Z ledwością się powstrzymał, żeby przypadkiem nie uderzyć swojego niedoszłego szwagra  w twarz. Mocno zacisnął pięści.

- Na pewno Ty wepchnąłeś Luizę w ramiona Janka.

- Puknij się człowieku w ten siwy łeb. – pokręcił przecząco głową. – Pojmij, że ja z odejściem Luizy nie mam nic wspólnego.

- Dlaczego miałbym Ci uwierzyć? Nie akceptowałeś naszego związku. – skrzyżował ręce.

Kamil uderzył się dłonią w czoło. Spojrzał Łukaszowi w twarz.

- Naprawdę jesteś idiotą. Nie dziwię się, że Luiza z Tobą nie wytrzymała. To, że nie zaakceptowałem nie oznacza, że rozwaliłem. Luiza Cię kochała, była szczęśliwa, a na tym mi najbardziej zależało. Na jej szczęściu, wiec jakoś zdzierżyłem, że to Ty byłeś jej partnerem. Dzięki Bogu uległo to zmianie. – uśmiechnął się ironicznie.

Mężczyzna miał ochotę niewybrednie skomentować słowa Kamila, jednak przerwał mu dźwięk dzwoniącej komórki. Wyciągnął telefon z kieszeni i szybko przesunął palcem w stronę czerwonej słuchawki. Kiedy podniósł wzrok znad ekranu, Kamila już nie było. Zdenerwowany obiecał sobie, że jeśli jeszcze go gdzieś spotka powie mu co o nim myśli.

Przez tą całą sytuację kompletnie zapomniał o tym, że miał zrobić zakupy. Wsiadł do samochodu i mocno trzasnął drzwiami. Echo rozniosło się po połowie miasta. Zrobił kilka oddechów, wypuścił powietrze i odpalił silnik.

               

                Po drodze do domu Janek z Maćkiem zatrzymali się w barze. Chcieli pogadać trochę przy piwku jak facet z facetem. Usiedli na samym końcu długiego stołu i zamówili po jednej szklance piwa. Na widok pięknej blondwłosej kelnerki starszy ze skoczków uśmiechnął się od ucha do ucha i uniósł lekko brwi.

- Nie napalaj się tak, ma obrączkę. – powiedział Janek upijając łyk piwa.

- Mąż nie ściana. Sam coś o tym wiesz. – skoczek przeszył wzrokiem przyjaciela. – A tak poważnie pohamuj trochę swoje teksty w stronę Łukasza.

- Przechodzisz na jego stronę?

- Zgłupiałeś? Zawsze będę po Twojej, ale.. ale widzisz jak to na niego działa.

- To nie jest już mój problem Maciek. Może trochę przesadziłem, ale mam pozwolić żeby mnie tak traktował? Moje skoki były dobre, a on wymyśla jakieś problemy. – skierował wzrok na piankę piwa.

- Postaw się ja jego miejscu. Jak Ty byś się czuł gdyby Twoja narzeczona miała z nim romans i do niego odeszła? – Maciek nagle spoważniał i spojrzał prosto na twarz przyjaciela, który wzruszył tylko ramionami. – No właśnie. Zignoruj go po prostu, nie odszczekuj, bo jeszcze się to odbije na nas wszystkich. Może tak to na niego podziała, że odejdzie, a wtedy co zrobimy? Jakby nie patrzeć Łukasz jest dobrym trenerem.

- Dobra, zmieńmy temat, bo zaczynasz mnie drażnić. – rzucił Janek i zrobił dosyć spory łyk trunku.

- Po co się tak denerwujesz? Byłem i będę po Twojej stronie, też jestem zdania, że Luiza do niego nie pasowała, ale odpuść Janek, odpuść.. Dla dobra teamu.

Skoczek spojrzał w stronę Maćka i pokręcił przecząco głową. Dopił resztę piwa, chwycił za torbę i wyszedł z baru nawet nie żegnając się z przyjacielem.

Po drodze jednak analizował jego słowa. Postanowił sam nie zaczynać prowokować Łukasza, jednak jeżeli on go pierwszy zaczepi nie zignoruje tego.

Z uśmiechem na ustach wszedł na klatkę schodową. Chciał jak najszybciej przytulić i pocałować swoją ukochaną. Kiedy otworzył drzwi i zobaczył ją w przedpokoju od razu podszedł do niej. Łapał ją za pośladki i lekko uniósł ku górze całując w usta. Postawił ją na podłodze, złapał za biodra i spojrzał w oczy.

- Jesteś taka piękna. – uśmiechnął się.

- A Ty jesteś taki uroczy i cały mój! – musnęła go w usta. – Jemy w domu czy idziemy na miasto?

- Mam lepszy pomysł.. – powiedział powoli rozpinając guziki w jej koszuli. Dziewczyna z lekkim uśmiechem złapała go za dłonie i odsunęła od siebie. Skoczek zawiedziony spojrzał na nią. – Nie masz ochoty?

- Na Ciebie zawsze mam. – spojrzała mu w oczy i pogładziła po policzku. – Ale pewnie jesteś głodny, nie chcę żebyś stracił wszystkie siły. – uśmiechnęła się.

- Och, Ty moja myszko.. – pocałował ją w usta, ponownie złapał za biodra i delikatnie popchnął w stronę sypialni.

Szybko pozbawił ją ubrań, Luiza z nim postąpiła tak samo. Opadła na łóżko i przyciągnęła skoczka do siebie. Oplotła go nogami, a ten położył jej ręce na brzuchu, delikatnie podjeżdżając do góry.

Uwielbiała jego dotyk.

Uwielbiała czuć na sobie jego ciężar ciała.

Uwielbiała jak zimną dłonią gładził jej podbrzusze, piersi i szyję.

Uwielbiała kiedy dawał jej największą przyjemność na świecie.

Uwielbiała kiedy szeptał jej do ucha jak bardzo ją kocha.

Uwielbiała jak pocałunkami obdarowywał jej szyję.

Uwielbiała wbijać paznokcie w jego plecy.

Uwielbiała kiedy po wszystkim patrzył jej głęboko w oczy.

Uwielbiała jego całego.

Położył się obok niej i nakrył jej nagie ciało puchatym kocem. Dziewczyna położyła głowę na jego torsie i oplotła ręką w pasie.

- Zgłodniałeś? – powiedziała z troską w głosie i lekko się uśmiechnęła.

- Wprowadzisz się do mnie?

Luiza podniosła się i skierowała wzrok na skoczka. Zrobiło się jej gorąco. Po chwili poczuła na kolanie dłoń Janka. Złapała ją i ścisnęła mocno.

- Chcesz tego? – jej kąciki ust delikatnie się uniosły.

- Tak. – nachylił się i pocałował ją namiętnie. – I tak często tu nocujesz, więc bez sensu byłoby się dalej tak krzątać od domu do domu. W końcu dasz wolną rękę Kamilowi. – dziewczyna roześmiała się i poczochrała Janka po włosach. – Kocham Cię Luiza.

- Ja Ciebie też, mój Ty misiu. To co z tym jedzeniem? Tak mnie wymęczyłeś, że zgłodniałam.

- Dobra, to zabieram Cię do restauracji. – wstał z łóżka i zaczął się ubierać.

- Randka? – skierowała wzrok na niego.

- Randka.

- To muszę jechać do Kamila, bo przecież w tym nie pójdę. – wskazała palcem na swoje ubrania.

- We wszystkim wyglądasz pięknie. – pocałował ją delikatnie. – Widzisz i musisz się do mnie wprowadzić. Oszczędzilibyśmy trochę czasu.

- Postaram się szybko ogarnąć Miśku. – powiedziała i zaczęła szybko się ubierać.

Wzięła telefon do ręki i szybko napisała smsa do Kamila, że zaraz przyjedzie. Wolała tak zrobić niż przyjść bez uprzedzenia i przyłapać go na czymś ze swoją dziewczyną.

- Przyjadę po Ciebie o dziewiętnastej.

- Dobrze kochanie. – powiedziała Luiza cmokając go w policzek i wyszła posyłając mu uśmiech.

Po kilkunastu minutach była już w mieszkaniu brata. Na szczęście był sam. Od razu skierowała się w stronę swojego pokoju i zaczęła wyrzucać z walizki wszystkie swoje ubrania. Chciała na randce ze skoczkiem wyglądać olśniewająco. Kamil zdziwiony nagłym nalotem siostry stanął w drzwiach i oparł się o nie.

- Myślałem, że zostaniesz u Janka. Właściwie co Ty robisz?

- Szukam sukienki, bo idziemy razem na kolację. – powiedziała nie odrywając wzroku od swoich szmat.

- Idziemy?

- No ja z Jankiem. – pokręciła głową. – Jak myślisz, w tej mu się spodobam? – przyłożyła do siebie czarną sukienkę z turkusowymi wstawkami i z wcięciem w talii.

Kamil chwilę popatrzył na siostrę i zrobił skrzywioną minę.

- Takie cztery na dziesięć. Wyglądasz jak stara panna. – Luiza przymrużyła oczy, a Kamil się zaśmiał. – Nie no. Poważnie. Nie masz czegoś innego?

Dziewczyna westchnęła, rzuciła sukienkę w kąt i zaczęła ponownie grzebać po torbie. Same koszule i bluzy wpadały jej w ręce. Kiedy już miała przekląć pod nosem na samym spodzie walizki zobaczyła swoją ulubioną bordową sukienkę z wcięciem na plecach i koronkowymi rękawami. Była pewna, że zostawiła ją u Łukasza, a tu taka niespodzianka.  Z wielkim uśmiechem na ustach przyłożyła ją do siebie i odwróciła się w stronę brata.

- No teraz to dziesięć na dziesięć. – uniósł kciuka ku górze. – Jak nic skończycie w łóżku. Ile ja bym dał, żeby Dagmara się tak ubierała, och. – rozmarzył się.

- Dagmara i taka sukienka? To jak Ty i kolorowe ubrania. – roześmiała się. – Wybrałeś sobie dziewczynę ze stylem takim jak Ty, więc już nie narzekaj.

- Ale ja nie narzekam, chociaż nie pogardziłbym gdyby raz ubrała się w taką kieckę.. – westchnął.

- Namów ją, może się uda. Czekaj, muszę się pomalować. – powiedziała i ruszyła w stronę łazienki.

- Ej, ej. Bo miałem Ci coś powiedzieć. Łukasz mnie dzisiaj zaczepił pod sklepem. – Luiza gwałtownie się odwróciła i z przerażeniem spojrzała na niego. – Teraz nie mam już wątpliwości, że on jest jakiś pier..chory na głowę. Powinni go zamknąć w Tworkach. Wyobraź sobie, że oskarżył mnie o to, że to ja namówiłem Cię do romansu z Jankiem.

Luiza głośno prychnęła.

- Mam nadzieję, że nie wdawałeś się z nim w zbędne dyskusje. – skrzyżowała ręce.

- Nie, bałem się, że im dłużej będę w jego towarzystwie to zrobię się taki zidiociały jak on. – roześmiał się. – Idź się malować, bo nie zdążysz. – powiedział i wyszedł do kuchni.

 Dziewczyna nie dała rady ukryć swojej irytacji. Czuła, że musi wyjaśnić to z ex narzeczonym jak najszybciej, jednak teraz postanowiła w pełni oddać się przygotowaniom do randki.

Kilka minut przed dziewiętnastą pod drzwiami czekał już Janek. Kamil poszedł otworzyć, ponieważ Luiza jeszcze nie skoczyła się szykować. Kierując rękę w stronę salonu zaprosił skoczka do środka.

- To chyba jakaś ostra randka się szykuje? – powiedział widząc ubranego Janka w błękitną koszulę z łatami na łokciach i eleganckich spodniach. – Luiza się jeszcze pindrzy. Może po piwku?

- Nie, dzięki, jestem samochodem. – uśmiechnął się.

- Rozumiem, rozumiem.. Musisz mieć też później siłę w sypialni. – roześmiał się, a Janek zrobił się cały czerwony na twarzy. Klepnął skoczka po plecach. – Sami swoi Janek. Siadaj, bo zanim moja siostra się ogarnie.. – westchnął.

Skoczek czuł się trochę nieswojo. W duchu modlił się, żeby Luiza jak najszybciej wyszła. Mimo to czuł, że jeszcze kilka wspólnych spotkań i się dogadają.

Z ciekawością przyglądał się tunelom i kolczykom w uszach brata swojej ukochanej. Nie umknęło to jego uwadze.

- Co tak patrzysz? – zaśmiał się Kamil.

- Te dziury w uszach…

- Tunele. Pokaże Ci coś. – wstał i podszedł do szafki.

Wziął klej w sztyfcie, wyciągnął tunel z ucha i włożył sobie ten sztyft do dziury. Janek prychnął ze śmiechu dosyć głośno. W tym samym czasie w pokoju pojawiła się Luiza.

- Matko boska.. Jaki Ty jesteś głupi. – powiedziała na widok swojego brata z klejem w uchu. – Przepraszam Cię kochanie, ale on jest trochę nienormalny.

Skoczek wstał na widok Luizy i od razu spoważniał. Nie mógł odwrócić od niej wzroku. Wyglądała idealnie. Lekki makijaż, bordowa sukienka, czarne szpilki, srebrna biżuteria. Z minuty na minutę zakochiwał się w niej coraz bardziej.

Podszedł do niej i pocałował ją w usta.

- Wyglądasz pięknie.

- No, całkiem dobra z niej dziunia. – wtrącił się Kamil.

- Chodźmy już, bo przecież zaraz mu krzywdę zrobię. – zaśmiała się. – Trzymaj się brat!

Kiedy wyszli na klatkę schodową, Janek klepnął lekko swoją ukochaną po tyłku. Luiza zachichotała cicho i odwróciła się do niego.

- Podobam Ci się? – oparła się ręką na poręczy.

- Wyglądasz idealnie. – pocałował ją. – Szkoda, że nie jesteśmy u siebie, bo zaraz bym Cię zaniósł do sypialni.

- Och. – westchnęła. – Trzeba poczekać, najpierw chodźmy coś zjeść bo umieram z głodu. – pociągnęła go za rękę.

                Gdy dotarli na miejsce skoczek otworzył drzwi samochodu i podał Luizie rękę. Ta z uśmiechem na twarzy wysiadła z samochodu i mocno ścisnęła torebkę. Janek chwycił ją za rękę i weszli do środka restauracji. Zajęli stolik na końcu sali i zaczęli wybierać dania z menu. Po kilku minutach podeszła do nich kelnerka, która zebrała zamówienia. Odchodząc puściła oczko do Janka. Nie umknęło to uwadze Luizy.

- Co za głupia krowa. – powiedziała poważnym tonem mierząc kelnerkę od góry do dołu.

- Zazdrosna jesteś? – roześmiał się.

- Nie, ale jeżeli jeszcze raz puści do Ciebie oczko włożę jej w to oko widelec.

- Jeszcze będzie miała drugie. – powiedział przez śmiech.

- To w drugie włożę nóż.

- Oj kochanie. – nachylił się i pocałował ją.

Po niedługim czasie ta sama kelnerka przyniosła im zamówione dania. Luiza nie spuszczała z niej oka, ale na szczęście wcześniejsza sytuacja się nie powtórzyła. Skoczek z rozbawieniem patrzył na ukochaną. Podobało mu się to, że była o niego zazdrosna, chociaż miał nadzieję, że nigdy jej słowa nie zostaną potwierdzone czynami.

W trakcie posiłku uśmiechali się do siebie i wymieniali spojrzeniami. Nagle do Luizy podszedł jakiś mężczyzna z wielkim koszem pełnym kwiatów.

- Proszę, to dla Pani. Miłego wieczoru. – powiedział i położył obok niej kosz.

Zdziwiona spojrzała na Janka, który tylko się uśmiechnął. Wyciągnęła z pomiędzy róż liścik.

„ Tyle gwiazd lśni na niebie,

Bądź pewna, że ja zawsze będę kochał Ciebie.

Dla najpiękniejszej i najcudowniejszej kobiety pod słońcem,

Janek.”

Po przeczytaniu tego krótkiego wyznania miłosnego kilka łez spłynęło po jej policzku. Nigdy nikt dla niej czegoś takiego nie zrobił. Poczuła szczęście, wielkie szczęście. Spojrzała na niego.

- Kocham Cię. – wyszeptała.

                Rano po kolejnej upojnej nocy spędzonej razem Luiza obudziła się w ramionach Janka. Rozczulającym wzrokiem spojrzała na niego i złożyła pocałunek na jego ustach. Skoczek obudził się i pocałował Luizę w usta, przy czym jednocześnie włożył rękę pod jej bluzkę.

- Jaaaaaanek.. – przeciągnęła.

- Nie moja wina, że tak na mnie działasz. – powiedział i kontynuował całowanie jej.

- Stop, stop! Spóźnisz się na trening. – odskoczyła i rzuciła w niego ubraniami. – Poczekaj na mnie, to pójdę razem z Tobą.

- Ty? Po co? – zapytał zdziwiony.

- Chcę zobaczyć jak sobie radzisz.

Jednak tak naprawdę chciała porozmawiać z Łukaszem i wyjaśnić dlaczego oskarżył Kamila o rozpad ich związku.

Po wejściu na teren skoczni Janek od razu poszedł do szatni się przebrać i przygotować do treningu, a Luiza usiadła na ławeczce i szukała wzrokiem byłego narzeczonego. Kiedy minęło już kilka minut postanowiła dłużej nie czekać i udała się do jego biura. Nieśmiało zapukała.

- Proszę. – usłyszała.

Weszła do środka. Łukasz szperał w papierach. Chrząknęła. Mężczyzna podniósł głowę znad kartek i spojrzał na nią zdziwiony.

- Dlaczego oskarżyłeś Kamila o rozpad naszego związku? – skrzyżowała ręce. – On nie miał nic z tym wspólnego, więc to było nie na miejscu.

- Oczywiście. Mhm.

- Więc proszę z łaski swojej nie zaczepiaj go już. – powiedziała i chciała wyjść, jednak słysząc, że Łukasz ma jeszcze coś do powiedzenia odwróciła się.

- A Ty zapanuj nad emocjami swojego Janka, żeby już tak do mnie nie pyskował. I dlaczego nie powiedziałaś rodzicom, że już nie jesteśmy razem? – dziewczyna wzruszyła ramionami. – Musiałem się przed nimi tłumaczyć.

- To Ty podałeś im adres Janka..

- Wydaje mi się, że powinni się tego dowiedzieć od Ciebie, więc nie miej do mnie pretensji. – powiedział w między czasie układając papiery.

Ani on ani Luiza nie usłyszeli kiedy drzwi od pomieszczenia lekko się uchyliły. To był Maciek, który słysząc głos dziewczyny swojego przyjaciela postanowił przysłuchać się ich rozmowie.

- Nie chciałam, żeby tak wyszło.. Przepraszam. Wszystko naprawię... – po usłyszeniu tych słów Maciek wywnioskował, że Luiza ma zamiar wrócić do Łukasza. Nie czekał na koniec ich rozmowy tylko od razu postanowił iść z tym do przyjaciela. - … i nadal będziesz dla niech nieskazitelny. Zresztą, po co ja Cię właściwie przepraszam? - rzuciła i wyszła z jego biura. 

------

Cześć kochane!

Och.. Przepraszam Was, że przez ponad dwa tygodnie nie było rozdziału, ale niestety wróciłam do mojego starego nałogu, który pochłania bardzo dużo czasu... Jednak postanowiłam wziąć się w końcu w garść. Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodoba i nie wyszłam z wprawy pisania. 

Jak widać koncepcja trochę mi się zmieniła, bo Łukasza miało już nie być, ale no jest :D

To chyba tyle.. Na szczęście większość Waszych opowiadań udało mi się już nadrobić. 

Standardowo, piszcie opinie, komentujcie! 

Jeszcze raz przepraszam, buziaki! :*